Usta sanatçı Nevra Serezli ile sanat yaşamı üzerine sohbet ettik: Sahnede bir ömür

Nevra Serezli 1966 yılında çıktığı sahnede hâlâ, üretmeye devam ediyor. Aklıma birinci olarak neden bir belgesel yapılmadı sorusu geliyor. O denli ya bu ülkenin yürekli, aydınlık yüzleri ustalarla tıpkı sahnede ve kamera önünde yaşanan bir ömür var. Ne çok tanıklık var.

Usta oyuncu Nevra Serezli ile sanat hayatı üzerine sohbet ettik.

‘HEP TEKLİF GELDİ, DAİMA OYNADIM’

Tiyatroda ya da sinemada ‘Benim için dönüm noktası oldu’ dediğiniz bir an var mı?

Hayatım inişli çıkışlı gitmedi açıkçası. Daima teklif geldi, daima oynadım. Piyesler başarılı oldu. Alışılmış ki başlangıç yıllarında Haldun Dormen’in beni tiyatrosuna alması dönüm noktasıdır. Genco Erkal’ın “Durdurun Dünyayı İnecek Var” müzikaline beni istemesi, Hâkim Bostancı’nın “Hisseli Harikalar” müzikaline çağırması dönüm noktasıdır. Metin ve Zeki’nin bana “Devekuşu’na gel” demesi de dönüm noktası. Bunlar daima hoş şeyler oldu. Geriye dönüp baktığımda hiç pişmanlığım yok. O denli 30 tane tiyatroya girmedim. Bir de kabare var doğal. Artık de altı yıldır Tiyatro Kare’deyim. Yani ben o denli oradan oraya geçmedim. Aslında alıştığım yere basan, alıştığım koltuktan kalkmayan tiplerdenim. Bu meskenin içinde mesela 30 yıldır yalnızca iki köşeye otururum.

Tiyatro daima sizin hayatınızdaydı. Geçmişe ve bugüne baktığınızda tiyatrodaki değişimler için ne düşünüyorsunuz?

Şimdi çok büyük bir bahis bu. Aslında 1966 yılında tiyatroya adım attığımda tıpkı zevki, tıpkı heyecanı, tıpkı seyirciyi buluyordum. 2025 yılında da birebir zevki, tıpkı seyirciyi buluyorum. Olağan ki tiyatro küresel olarak dünya yüzünde de çok değişti. Çok genişledi, çok çabuklaştı. Çok çağdaş oyunlar yapılmaya başlandı. Çok ütopik eserler hayal edilebildi. Türkiye’de de o denli, alternatif tiyatrolar olmak üzere ben onlara fırsat buldukça gidip seyretmeyi de seviyorum. Ufuk açsın bana diye. Zira genç kalabilmek botoks yaptırmak değildir. Dünyaya ayak uydurmak demektir. Onun için de teknolojiye mümkün olduğu kadar ayak uydurmak gerekir. O denli olunca genç kalıyorsun zati. Zira gençlerle de bir şey konuşabilir hale geliyorsun. Yani ben torunlarımla bir şey tartışabiliyorum. Bu çok hoş bir şey. Bazen onlardan yardım alıyorum. Bazen de onlar bana bir şeyler soruyorlar. Bu alışveriş çok hoş. Gelişim demektir bu, ileriye gerçek atılım demektir.

Tiyatroya da daima gelişen bir sanat kolu diyebiliriz miyiz?

Evet tiyatroda da o denli. Birtakım çok uçuk kaçık şeyleri eski başlı görüşümle çok tasvip etmiyorum.

Klasik tiyatroyu daha çok benimsiyorsunuz o vakit.

Evet aslında klasik tiyatro taraftarıyım. Devlet Tiyatrosu üslubunun gelişimindeki üzere. Zira okulda da daima o yapıtları okuduk, klasikleri okuduk lakin ne yazık ki ben daima özel tiyatrolarda da çalıştığım için neredeyse hiç klasik yapıtları okul haricinde oynayamadım. Dramatik çalışmasını yapamadım.

‘HER ŞEYDE BİR HOŞLUK SEVERİM’

Hangi klasik oyunda oynamak isterdiniz?

Bir Shakespeare’de ya da bir Çehov oyununda oynamayı isterdim.

Günümüzde klasik metin Shakespeare sahneleyen tiyatro yok üzere. Çağdaş tiyatro ismi altında sahneleniyor.

Evet, hatta yıllar yıllar evvel Metin’le birlikte Almanya’da Maximilian Schell’i, Hamlet olarak seyretmiştim. Kıyamet kopuyordu seyircilerin ortasında. Metin de ben de eski tiyatrocu olarak çok etkilendik mi dersem etkilenmedik. Tamam Almancayı da çok güzel bilmiyorduk fakat oyunculuğu görüyoruz en azından. İşte yeni bir bakış açısı, yeni bir anlayış diye lanse ediliyor. Ancak olağan ki bir şeyler değişebilir. Ben mesela teknikte değişimi çok hoş kabul edebiliyorum. Neredeyse bütün tiyatrolar uyguluyor bunu. Alışılmış ki mali bir şey de. Mesela geçen bu iki sene içinde büyük sahnelerde, salonlarda seyrettiğim müzikallere helal olsun diyorum. Alışılmış ki para var ardında lakin fevkalade şeyler de yapılabiliyor. Seyirciye cazip bir şeydir bu. Niçin beşerler gidiyor konser seyrediyor ve konserde bayan olduğu vakit şu elbiseyi giydi, işte yırtmacı şöyle, saçı şöyle diyor. Zira görsele de açız. Ben hoş severim. Yani her şeyde bir hoşluk severim. Çok hoş başarılı imaller var. İftihar ediyorum Türkiye’yle, demek ki paramız olunca her şeyin altından kalkabiliyoruz. Ancak ben bir profesyonel ve virtüöz dediğimiz bir oyunculuğu tek bir koltuk ve siyah perde önünde de seyretmeye giderim. Sesi dinlerim, beden lisanını görürüm. Bir müzik söyleyecekse müziğini dinlerim. Oyunculuğuna bakarım ve eşdeğerde de etkilenebilirim. Dayanılmaz bir oyuncuysa.

Peki size hiç tek kişilik bir oyun teklifi geldi mi?

Bak doğruyu söyleyeyim mi sana çok geldi fakat ben sevmem. Ben alışveriş istiyorum sahnede. Birkaç şahısla bu türlü gözüne baka baka oynamak istiyorum. Pekala yapabilir miydim? Havada yapardım. Hele gençlik yıllarımda. Hem müzik söyleyebiliyorum hem dans edebiliyorum, beden dilimi kullanabiliyorum. Lafımı atabiliyorum. Seyirciyle göz göze gelip onları tesirim altına bir sürü oyunda aldığımın farkına varıyorum. Artık bir de yaşın getirdiği deneyim var. O kadar süper bir tekst önüme de gelmedi. Genelde birebir tip oluyor zira tek kişilik şovlar. Yani teatral bir anlatımdan fazla gösteriye yakın oluyor.

‘KEMAL SUNAL ÖNEMLİ BİRİYDİ’

Tanıklık ettikleriniz, anılarınız…

Anılar var alışılmış ki. Herkes bana, “Beş tane sinemanız var. Kemal Sunal’ı anlatır mısınız?” diyor. Kemal Sunal’ı ben anlatamam. Zira Kemal Sunal ile çekimin dışında hiç beraberce bir şeyler paylaşmazdık. Zira çok ciddiydi. Bir köşesinde otururdu. Ay biz onunla da şöyle eğlendik, bu türlü gırgır geçtik, şu komikliği yaptık diye anlatacak bir anım yok.

‘ADİLE ABLAYI KAHKAHASI İLE TANIRDIK’

Siz Adile Naşit ile de çalıştınız…

Adile ablayı daima kahkahasıyla tanırsınız fakat onun da o çok içine kapanık tarafı, ruhu, yaşadığı hayatındaki oğluyla ilgili acısı, bu türlü anlatırken gözünün dolması, onun da gözyaşı daima gözünün kenarındaydı. Yani dokun ağlardı. Onunla çok anımız var. Zira 56 gün Ankara’da bir otelde tek odada birlikte kaldık. Hisseli’yi oynarken. Neler paylaştık, neler yaşadık, neler birbirimize dertlendik. Harikulade bir insandı. Hayatımda daima olsun diyeceğim insanlardan biriydi. Onu da çok erken kaybettik.

‘SİHİRLİ ANNEM, HEPİMİZ BİRİZ’

Son sinemanızın gösterime girmesine az kaldı.

Bütün çocukların beklediği Sihirli Annem. Artık birtakım Instagram’da fotoğraflarımız çıkıyor. Kimileri çok negatif yorumlarda bulunuyorlar. İşte “Fragmanı seyrettik, hiç beğenmedik. Hiç eskisi üzere olmamış. Keşke eskisi üzere olsaydı.” Eskisinin eşini yaptık. Hatta ileri teknolojiyi kullanmadık. Otantik olsun diye. Hatta ben çok direttim, “Beni bu halimle, yaşlı halimle oynatalım. Ne olur?” dedim. “Yok yok biz seni boyarız, ederiz, yeterli ışık veririz. Hiç sen Dudu Peri yaşlanmış olmasın.” dediler. Ya mümkün mü 25 sene öncesinin Nevra’sıyla artık ki Nevra tıpkı olsun. Lakin beşerler eleştirecek olağan. Ben tenkit olmasından yanayım da daha hiç bir şey seyretmeden bir tek fragmandaki ön yargıyla olmaz ve uygun niyetli olduklarına inanmıyorum. Sineması gör, ben dün sinemaya gittim şu şu sahneler hiç olmamış de. Helal olsun derim. Ne de hoş tenkit yaptınız.