Kaygılı, kaçıngan, düzensiz, güvenli: Hangi bağlanma biçimi sizi tanımlıyor olabilir?

23 yaşındaki Sofija Jankovic erkek arkadaşının onu terk etmesinden öylesine tasa ediyordu ki, yakın arkadaşlarını kızdırma değerine daima onlara bildiri atıyor, yanıt gelene dek dakikaları sayıyordu.

O ruh halini “Mantıklı düşünemiyordum. Terk edilmekten korkuyordum” diye anlatıyor.

Sofija yakın münasebet kurma isteğiyle, reddedilme yahut terk edilme tasası ortasında yaşıyor.

Psikologlar onun yaşadığı duruma ‘kaygılı bağlanma’ biçimi ismini veriyor.

Psikolog Jelena Saric, insanların bağlanma biçimlerini, öncelikli olarak çocuklukta ebeveynleri ile kurdukları ilgilerin şekillendirdiğini, lakin yetişkinlikteki deneyimlerinin de bunda rol oynadığını söylüyor.

Tüm bu etkenler, duygusal yakınlığa verdikleri reaksiyonları etkiliyor.

Psikologlar dört temel bağlanma biçimi olduğunu söylüyor: İnançlı, kaçıngan, dertli ve sistemsiz.

Bu kavramlar, 2. Dünya Savaşı sonrası periyotta İngiliz psikologlar John Bowlby ve Mary Ainsworth tarafından geliştirildi.

İki uzman, çocukların annelerinden kısa periyodik ayrılmalarına verdikleri yansıları gözlemleyerek bu konsepti şekillendirdi.

Tepkiler farklılaşıyordu.

Bazı çocuklar ağlarken, kimileri teselli aradı, bazıları ise çok az reaksiyon gösterdi. Böylelikle farklı bağlanma biçimleri ortaya koymuş oldular.

Bu teori bugün, TikTok ve Instagram üzere uygulamalarda deneyimlerini paylaşan bireyler sayesinde popülerlik kazandı.

İnsanların kendi bağlanma biçimlerini keşfetmelerine yardımcı olabilecek internet ortamında psikoloji testleri bulunuyor.

Peki siz hangisine kendinizi yakın görüyorsunuz? Aşağıda anlatılanlar yardımcı olabilir.

KAYGILI BAĞLANMA

Sofija süratli ve vakit zaman telaşlı bir ses tonuyla, “İnsanlarla konuştuğumda, yüz sözlerini izliyorum ve benden nasıl bir reaksiyon beklediklerini düşünüyorum” diye anlatıyor.

“Her vakit böyleydim. Ailemle, öğretmenlerimle ve daha sonra partnerlerimle” diyor.

Çocukken saatlerce ders çalıştığını lakin bunu sorumluluk hissi yahut ferdî motivasyondan değil “ona kızılmasın diye” yaptığını anlatıyor.

Sofija o vakitten bu yana çok az şey değiştiğini söylüyor:

“Hafta sonu yorgun olup, dinlenecek olsam da, arkadaşlarım beni dışarı çağırdığında onları reddedemiyorum. ‘Ya beni artık istemezlerse?’ diye düşünüyorum.”

Psikolog Jelena Saric, kaygılı bağlanmada kişinin kendisini olumsuz, başkalarınıysa olumlu görme eğiliminde olduğunu anlatıyor. Bu ruh halindeki bireyler, bağlara saplanırken, yaşanan her şeyi çok kıymetlendirme eğiliminde olabiliyor.

Sofija bunu doğrular formda “Bazen çok ilgiye muhtaç biri olduğumu düşünüyorum” diye itiraf ediyor:

“Ne kadar sevgi ve itimat verilirse verilsin, asla kâfi olmuyor.”

Psikolog Saric, çocuklukta ebeveyn ilgisine muhtaçlık duyan fakat bunun hiçbir vakit tam olarak karşılanmadığını hisseden bireylerde bu durumun yaygın olduğuna işaret ediyor.

KAÇINGAN BAĞLANMA

Getty Images

İnsanlar duygusal olarak kendisine çok yakınlaştığında, Ana Tomic “kaçma” eğilimine girdiğini söylüyor:

“Birisi benim yanımda ağladığında nasıl reaksiyon vereceğimi bilmiyorum, kaçmayı tercih ediyorum.

“Sürekli birinin varlığı benim için yorucu, bazen bir molaya gereksinimim oluyor.”

Ana, kendisine alan yaratabilmek için sevgilisinin iletilerine cevap vermeyi bile bırakabildiğini anlatıyor.

Arkadaşları kendisiyle sıkıntılarını paylaştığında yahut “sürekli ilgi” istediğinde rahatsız olabiliyor. Bağımsız kimliğini koruyabilmek için, kanılarını ve hislerini paylaşmamayı seçebiliyor.

Psikolog Saric, kaçıngan bağlanma biçiminin, bağlanma dehşetinin yanı sıra çok ve sıhhatsiz bir özgürlük isteğiyle karakterize olduğunu açıklıyor.

Saric, kaçıngan bağlanma biçimine sahip bireylerin partnerlerinde kusur ararken, arkadaşlarını da uzakta tutabildiğine işaret ediyor.

Psikolog devam ediyor:

“Kendilerine güveniyorlar lakin dünyaya yahut başka insanlara güvenmiyorlar.

“İletişimden kaçınıyor ve öbür beşerlerle ortalarına fizikî aralık koyabiliyorlar.

“Bu karakter özellikleri, gereksinimleri ebeveynlerince karşılanmayan çocuklarda gelişebiliyor. Bu çocuklar diğerlerinden çok fazla şey beklememeyi öğrenirler.”

DÜZENSİZ BAĞLANMA

Getty Images Psikologlar, bağlanma biçiminin, öğrenme, farkındalık yahut terapi ile değişebileceğine inanıyorlar.

Marko Petrovic yaşadığı bağları “tahterevalli gibi” diye tanımlıyor.

“Beni isteyen birinden kaçmakla, yalnızlıktan korktuğum için imkansız alakaların peşinden koşmak ortasında daima olarak gidip geliyorum” diyor.

Marko kendi gereksinimleri konusunda kararsız olduğunu söylüyor.

“Yakınlaşmak mı istiyorum yoksa alana mı gereksinimim var? Hâlâ bilmiyorum” diye itiraf ediyor.

Psikolog Saric, dağınık bağlanma biçiminin, ebeveynleri agresif yahut telaşlı olan çocuklarda gelişebildiğini söylüyor:

“Çocuklar için ebeveynleri yaşadıkları dünyanın bir temsilidir. Sevgi ve anlaşılmayla olabildiği üzere, dehşet ve agresiflikle de dolu olabilir.”

Marko, nadiren nitekim tatmin olduğunu anlatıyor:

“Bir şeyi elde etmek için çok çalıştıktan sonra bile, her vakit kusurlar bulabiliyorum. İster partnerimde, ister işte, ister hayatta.”

Saric bu ruh halinin, yakınlaşma dileğiyle, bağ kurma korkusu ile şekillendiğini söylüyor:

“Potansiyel eşleri hakkında hayaller kurabilirler yahut ulaşılması sıkıntı ilgiler peşinde koşabilirler. Fakat istediklerini elde ettiklerinde de kaçmak için mazeretler bulabilirler.”

GÜVENLİ BAĞLANMA

Güvenli bağlanma tarzına sahip bireylerin ana özelliği, duygusal gereksinimlerinin çocukken büyük oranda karşılanmış olması.

Bu şahıslar basitçe bağ kuruyor, açık kelamlı bağlantı yürütüyor ve tenkide karşı dirençli oluyor.

Psikolog Saric, “Ebeveynlerimizle kendimizi inançta hissetmediysek, bu durumun sonsuza dek bu türlü devam etmesi gerekmiyor” diyor. Psikoterapinin yahut inançlı bir formda kurulmuş münasebetin insanların birinci kere sağlıklı bir yakınlık deneyimlemesine yardımcı olabileceğini belirtiyor.

“Birçok kişi çoklukla birinci sağlıklı alakasını bir terapistle yaşıyor” diyor.

Sofija hislerini yakınındakilere açmanın kendisine yardımcı olduğunu anlatırken, çok paylaşımdan kaçınmayı tavsiye ediyor.

Sofija kendisini neyin üzdüğünü artık daha yeterli tanımlayabiliyor.

Psikologlar, bağlanma biçimlerinin ferdî ilgilerin yanında işte yahut öbür ortamlardaki bağları etkilediğini artık biliyor.

Bununla bir arada, bağlanma sorunu olan bireylerin öğrenme, farkındalık yahut terapi ile değişebileceğini savunuyorlar.