Sık kabus görmek erken ölüm riskini 3 kat artırıyor
İngiltere’deki Imperial College London’dan nörobilimci Abidemi Otaiku, EAN tarafından yayımlanan basın açıklamasında, “Beynimiz duştayken gerçek ile hayali ayırt edemez. Bu nedenle kabuslar bizi ter içinde, nefes nefese ve kalbimiz küt küt atarak uyandırabilir, zira ‘savaş ya da kaç’ yansımız devreye girer. Bu gerilim reaksiyonu, uyanıkken yaşadığımızdan bile daha ağır olabilir” tabirlerini kullandı.
ÇARPICI BULGULAR
Araştırmada, hem yetişkinlerin hem de çocukların (çocuklar için datalar ebeveyn raporlarıyla toplandı) kabus sıklığı 19 yıla varan bir müddette takip edildi. Bulgulara nazaran, haftalık kabus gören yetişkinlerin 70 yaşından evvel hayatını kaybetme mümkünlüğü, hiç ya da nadiren kabus görenlere kıyasla üç kat daha fazla.
Araştırmacılar, bu erken mevt riskinin yaklaşık yüzde 40’ının hızlanan biyolojik yaşlanmadan kaynaklandığını belirtti.
KABUSLAR HÜCRESEL YAŞLANMAYI TETİKLİYOR
Kabusların, gerilim hormonu kortizolün uzun vadeli yüksek düzeyde kalmasına neden olduğu belirtildi. Kortizolün kronik olarak yüksek olması, hücresel yaşlanmayı hızlandırıyor. Ayrıyeten kabuslar, uyku kalitesini ve mühletini bozarak bedenin gece boyunca gerçekleştirdiği tamir ve yenilenme süreçlerini engelliyor.
TELOMERLERİN KISALMASIYLA YAŞLANMA ARTIYOR
Çalışmada biyolojik yaş, kromozomların uçlarında bulunan “telomer” ismi verilen yapıların uzunluğu üzerinden ölçüldü. Telomerlerin kısalması, daha süratli hücresel yaşlanmanın güçlü bir göstergesi olarak kabul ediliyor. Araştırmaya nazaran bu tesir, yaş, cinsiyet, etnik köken ya da mevcut ruh sıhhati durumundan bağımsız olarak tüm iştirakçilerde benzeri biçimde gözlemlendi.
SİGARA VE OBEZİTEDEN BİLE RİSKLİ
Araştırmaya nazaran, haftalık kabus görme sıklığı; sigara içme, obezite, sıhhatsiz beslenme yahut düşük fizikî aktivite üzere bilinen risk faktörlerinden daha güçlü bir erken mevt göstergesi olabilir. Hatta ayda sırf bir defa kabus görenlerin bile, hiç kabus görmeyenlere nazaran daha süratli yaşlanma ve artmış mevt riski taşıdığı vurgulandı.
KAYNAK: EUROPEAN MEDİCAL JOURNAL
